Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.
günəbaxan — (Ağcabədi, Ağdam, Bərdə, Salyan, Zərdab) körpə quzu saxlanılan yer. – Quzuları günəbaxana saldım (Ağdam); – Quyi kimi yer qazırduğ, ona günəbaxan deyirüg, körpə quzuları salmaxçun (Salyan) … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
göəbaxan — (Ağdərə) körpə quzu saxlanılan yer … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
mısdır — (Gədəbəy) yerəbaxan, qaraqabaq. – Mısdır adamnan bir şey çıxmaz; – Mısdır kişidi elə ocağaz da … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
sullaf — (Şəki) 1. sakit, yerəbaxan 2. hər işi gizlin görən. – Sullaf adam bic olar … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
kənar — <fars.> 1. Bax qıraq 1 ci mənada. Çayın kənarı. Yolun kənarı. – . . Bir həyətdə bir müsəlman arvadı arxın kənarında qab yuyurdu. C. M.. Kəndin kənarından get gedə sıxlaşan və iriləşən qamışlıq başlanırdı. M. Rz.. 2. sif. Yad, özgə, başqa.… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
üz — is. 1. İnsan başının qabaq hissəsi; surət, sifət, çöhrə, sima. Üzünün ifadəsi. Qəşəng üz. – Mərcan bəy diqqətlə Kərbəlayı Qubadın üzünə baxır. Ü. H.. <Qızın> yumru, gözəl üzü və yanaqları açıq sərin havada qızarmışdı. M. İ.. // Heyvan… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
baş — is. 1. İnsan bədəninin kəllə və sifətdən ibarət olan yuxarı hissəsi. İri baş. Onun başı ilə bədəni arasında tənasüb yoxdur. – Baş bədənin tacıdır, gözlər onun daş qaşı. (Ata. sözü). // Heyvan bədəninin beyin olan yuxarı və ya ön hissəsi. Toğlular … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
əl — is. 1. Qolun biləkdən dırnaqlara qədər olan hissəsi. Əli ilə tutmaq. Sağ əl. Əllərini yumaq. Əlini çiyninə qoymaq. Əli ilə sığallamaq. Əli ilə götürmək. İnsan işlərinin çoxunu əlləri ilə görür. – Tək əldən səs çıxmaz. (Ata. sözü). Əfsus ki,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
açılmaq — f. 1. Qapağı, örtüsü və s. götürülmək, düşmək, açıq hala gəlmək. Qutu açıldı. Qazanın qapağı açıldı. Damın üstü açıldı. Şüşənin ağzı açıldı. Qıfıl açıldı. 2. Aradakı maneə götürülmək, yaxud yox olmaq. Qarlar əridi, dağ kəndlərinə yol açıldı. //… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
tökmək — f. 1. Mayeləri, narın və ya dənəvər halında olan şeyləri olduqları qabdan başqasına və ya başqa yerə boşaltmaq. Buğdanı anbara tökmək. Odun üstünə su tökmək. – Stol üzərindəki qrafindən stəkana su töküb içdim. A. Ş.. Bəhram makaralarla dama… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
